மனநோயாளிகள்
மண்ணில்
மரணித்துப் போன தம்
மனங்களை
மரணங்களால் தான்
மலர வைக்க முடியுமென்று
உணர முடியாதவர்கள்
மனிதருக்குள்
எத்தனை
மனிதர்கள்
நினைக்கும் போது
நெஞ்சம் கனக்கிறது
மரணங்களை
மனிதர் அடித்து
விரட்டுவதால் தான்,
மரணங்கள்
மனிதர்களை
தேடுகின்றன
வேதனைகளை
சுமந்து
சலனங்களை
உண்டு பண்ணி
வாழ்வதில் தான்
என்ன பிரயோசனம்?
வாழ்க்கைச் சக்கரத்திலே
உடைந்துபோன
மரத்துண்டுகள்
ஆதாம் ஏவாளின்
வாரிசாக
ஜனனித்த
மாந்தருக்கா
இன்நிலை!
மழலைகள் போன்ற
மனதினை
மலர வைப்பது
இரும்பு சங்கிலியால்
மட்டுமே என்று
உணந்திடும்
மானிடமே!
posted by சிந்து at 10:49 PM
6 Comments:
நன்றாக கவிதை எழுதுகின்றீர்கள். நல்ல கருப்பொருள் நல்ல கவிநடை.
நன்றி கயல்விழி. தொடர்ந்து இனைந்திருங்கள்.
வாழ்த்துக்கள் சிந்து.
நன்றாக உள்ளது கவிதை.
மனநோயுள்ளவர்கள் குழந்தைகள் போன்றவர்களே!
உங்கள் வருகைக்கு நன்றி றெனிநிமல்.
தொடர்ந்து இனைந்துருங்கள்.
நல்ல கவிதை
இந்த மாதிரி தெரிவு செய்த கவிதைகள் என் மனதில் என்றும் இருக்கும்...
Post a Comment
<< Home