அந்த ஓவியம் என்னுடையதல்ல.......

என் விம்பத்தை
நானே ஓவியமாக வரைவதற்கு
தூரிகையை எடுத்து நானே
தீட்ட ஆரம்பித்தேன்!

கண்களில்
ஒரு காந்தத் தன்மை
தெரியவே வரைந்தேன்.

என் தோழி சொன்னாள்
"கொஞ்சம் கண்ணை
சொக்க வைப்பது போல் வரை"
வரைந்தேன் நானும் அப்படியே!

உதடுகளை
சிறிய வில் போன்று வரைந்தேன்
என் தோழி சொன்னாள்
"கொஞ்சம் நீட்டு" என்று
இசைந்தேன் நானும் அஃதே!

முகமதை வரைந்தேன்
வட்ட நிலா சாயலில்
உரைத்தாள் தோழியவள்
"நீள்வட்ட அகம்" என்று
சம்மதத்துடன் தலை வணங்கியது
என் கை தூரிகை!

நெற்றியோடு நேர்கோடிட்டு
உச்சி பிளந்து வார்ந்தெடுத்து
நீள்வட்ட முகம் களைகட்ட பின்னலிட்டேன்
தோழி சொன்னாள்... இது நீட்டு முகம்
கூந்தலையும் கலைத்துவிடு என்று
அதையும் செய்து விட்டேன்......

சங்கு கழுத்தில்
ஓர் தங்க ஆபரணம்
அணிவிக்க கூறி
அடம்பிடித்தாள்
அதையும் அணிவித்தேன்!

இப்போது மேலும் கீழும்
அசைத்தும் அசைக்காமலும்
உற்றுப்பார்த்தேன் அது
என் எண்ணங்களை விட்டெறிந்த
உண்மையை உணர்ந்து கொண்டேன்

உண்மை தெரிந்தும்
பேச மறுத்த ஓவியத்தைப் போன்றே
நானும் ஊமையானேன்.

அன்புடன்
சிந்து............